Kościół pw. NMP w Białym Kościele

Pierwsze wzmianki o świątyni pw. NMP w Białym Kościele pochodzą z 1264 r. Była to granitowa budowla nakryta sklepieniem kolebkowym z dobudowaną wieżą. Pozostałością po starym kościele są mury nawy, prezbiterium nakryte kolebkowym sklepieniem, fragmenty późnoromańskiego tympanonu oraz fragmenty portalu (detale te znajdziemy w przykościelnym lapidarium). Obecny kształt świątynia zawdzięcza odbudowom po pożarach z 1643 i 1768 r., a przede wszystkim przebudowie z 1827 r., podczas której dostosowano ją do wymagań wyznania protestanckiego. Powstały wówczas m.in. wielokondygnacyjne empory, ambona umieszczona nad ołtarzem oraz portyk zdobiący zachodnią fasadę. Pod koniec II wojny światowej w kościele znajdował się skład amunicji. Uciekając przed armią czerwoną Niemcy wysadzili skład, niszcząc świątynię. Odbudowano ją w latach 80. XX w. łącząc zachowane elementy zabytkowe z postmodernistycznymi rozwiązaniami.